بازدیدها: 0

حدود ۱۰۰ سال پیش آقایی به نام مُل (ملا) عباسعلی که یکی از بستگان کوچک خانم بود، در خواب قبری را می بیند که دختری حدودا ۱۳ ساله بالای آن ایستاده است که به او می گوید مرا آشکار کن. ایشان پس از آن خواب در فکر فرو می رود ولی تعبیر خواب را به بعد موکول می کند تا اینکه دوباره آن خواب برایش تکرار می شود و این بار او دست به کار شده و ناحیه مورد نظر را می شکافد و قبر نمایان می شود. اتاقکی از گل و خشت بر روی آن می سازد. بدلیل اینکه ملا عباسعلی وارثی(پسر) نداشته، به کوچک خانم سفارش می کند که این مکان را آباد و تولیت آن را بر عهده بگیرد.

کوچک خانم نیز پس از چندین سال و به کمک نذورات مردم آن اتاقک را گسترش داده و نزدیک به ۴۰ سال خادمی امامزاده گل بی بی (س) را بر عهده می گیرد که تا آن زمان نیز گنبد و بارگاهی برای آن ساخته شده بود. پس از فوت کوچک خانم، خادمی امامزاده به حاجیه نرگس علی حیدرنژاد می رسد. ایشان نیز حدود ۶۰ سال به امامزاده خدمت می کند. در طول این ۶۰ سال با تلاش و همراهی مرحوم حاج موسی دانایی زمین های اطراف امامزاده به آن متصل می شود و تاکنون به همت نرگس خانم (ملقب به دی (مادر) موسی) و نذورات مردمی و با همیاری برادرزاده اش حاج رضا علی حیدرنژاد ساختمان فعلی امامزاده در حال پیشرفت و گسترش است.

شیرزن بهبهانی

مرحوم کوچک خانم ( مادر دی موسی)

در زمان جنگ تحمیلی، دی موسی با هزینه شخصی اتاقک هایی را برای اسکان جنگ زدگان احداث کرد. امامزاده گل بی بی در زمان جنگ با همت دی موسی و زنان منطقه تبدیل به پایگاهی جهت تامین مایهتاج جبهه ها (از پخت نان گرفته تا تهیه آبلیمو و سایر موارد) شده بود. دی موسی تا حدود ۱۰، ۲۰ سال پیش که یارای راه رفتن داشت، از کسانی که به هر دلیل از خانواده خود جدا می شدند در محل امامزاده گل بی بی نگهداری می کرد تا در فرصت مناسب ایشان را به آغوش گرم خانواده بر گرداند.

از دیگر خصوصیات اخلاقی نرگس خانم، مردمداری، رازداری، کمک به مستمندان و صله ارحام بود. ایشان ارتباط بسیار خوبی با جوانان داشت بطوریکه اغلب آنها گرداگرد او حلقه می زدند و سفره دل می گشودند. از دیگر فعالیت های دی موسی در امامزاده، می توان به برگزاری مراسم قرآن خوانی اشاره کرد که بانوان منطقه را در امامزاده گرد هم جمع می کرد و به نوعی امامزاده را به مکانی مذهبی فرهنگی مبدل کرده بود.

دی موسی تا آخرین لحظه ای که توان جسمانی اش اجازه می داد، کوشید تا امامزاده را بازسازی و ترمیم کند و حتی بعد از کهولت سن، دورادور بر روند بازسازی امامزاده نظارت می کرد. فرزندان دی موسی نیز در این امر بسیار او را یاری رساندند و حتی این اواخر برای نزدیکی مادرشان به امامزاده، منزلی را در جوار امامزاده برای ایشان تهیه کرده و به نوبت از مادر خستگی ناپذیر و مهربانشان پرستاری می کنند.

دی موسی در سحرگاه جمعه ۲۹ خرداد ماه ۹۴ مصادف با دوم رمضان، دار فانی را وداع گفت. اکنون جا دارد به پاس همه ی مجاهدت ها و مهربانی های این شیرزن بهبهانی، برایش از درگاه ایزد منان طلب مغفرت کرده و برای شادی روح بلندش فاتحه ای قرائت کنیم.

روحش شاد و یادش گرامی …