تقدیر در شهر پر از تقصیر …

این روزها قدرنشناسی یکی از مشخصه های اصلی جامعه ما شده است و شاید این مسئله از دیرباز در بهبهان مطرح و خود یکی از دلایل عدم پیشرفت شهری با این پیشنه ی تاریخی و فرهنگی بوده است. در مرور سایت های بهبهان، به مطلبی برخوردم که دقیقا به همین مساله اشاره داشته و در همین راستا یادی یا به عبارتی بهتر، تقدیری هر چند دیرهنگام از یکی از عزیزانی که سال ها در یکی از ابعاد فرهنگی بهبهان به فعالیت مشغول بوده است، می کند. افراد مورد تقدیر شاید آنچنان مهم نباشند ولی فرهنگ تقدیر و تشکر از زحمات هر عزیزی که برای رسیدن بهبهان به جایگاهی که سال هاست نه تنها فراموش شده است بلکه دارد عوض هم می شود، باید نهادینه شود.

چه نیکوست اگر فرهنگ قدرانی را جا می اندازیم، یاد بگیریم تا شخص زنده است قدرش را بدانیم چون مرده پرستی برایمان عادی شده است . داریم عزیزانی که در همین ایامی که بهبهان رو به فلاکت رفته است، برای آبادانی اش دست و پا می زنند بدون اینکه در پست خاصی باشند یا صندلی را اشغال کرده باشند ولی چه حیف که امثال بنده نه تنها نمی بینیم بلکه بعضا نمی خواهیم ببینیم و صدحیف که در بعضی موارد(بخوانید همیشه) چشم دیدن آنها را نیز نداریم …

متن زیر یادبودی از یکی از فعالان حوزه مطبوعات و خبر بهبهان است که در وبلاگ بهبهان آرامیس به قلم آقای بامداد ممتازان به رشته تحریر درآمده است که توجه شما را به آن جلب می کنم، باشد که این قبیل نوشته ها و قدرانی ها بیشتر و بیشتر شود:

“یادبود مردی از جنس مطبوعات ”

قدرنشناسی در بهبهان حکایت غریبی نیست، خاصه آنکه کار و فعالیت ات هنر و خبر باشد و بعلاوه هر چه بیشتر از درد مردم گفته باشی بیشتر منزوی خواهی شد.

بهبهان شهر کوچکی است و خبرنگاران و اهالی خبرش کم.ولی چرا مردم نه به اخبار شهرشان التفاتی دارند و نه اگر دارند عکس العملی نشان می دهند؟ حکایت مسئولین که روایت جالب تری است، وقتی زیر تیغ نقد می روند چنان برآشفته می شوند که گوئیا معصوم بوده اند.روحیه ی منفعل بودن را می شود در بسیاری سلول های جامعه شهری بهبهان دید.

مرحوم دایی زاده از اولین های پخش مطبوعات و خبر بهبهان بود. دستی در خبر هم داشت. دکه ی محقرش دلیلی بود بر بی توجهی انها که باید به فرهنگ و اطلاعات اهمیت دهند. سال به سال در نیمچه گرامیداشت روز خبرنگار از حمایت از قشر بی سرپرست خبرنگاران و فعالین حوزه خبر و مطبوعات می گفت و البته آنچه به جایی نرسد و نمی رسید فریاد بود..

فتح ا.. دایی زاده رفت. باقیمانده خبرنگاران بهبهانی نیز دیر یا زود خواهند رفت و بهبهان از آنچه که هست بی خبر تر خواهد شد. همین الان نام بهبهان در سطح اخبار استانی و کشوری ناپیداست، کمتر سایت و خبرگزاری و هفته نامه و روزنامه ای خبری از بهبهان دارد و دلیلش، و شاید مهمترین دلیلش عدم توجه به اهمیت خبر و خبرنگار بوده و هست.

روح دایی زاده و همه خبرنگاران رفته و مانده بهبهان شاد.