محرم، بدعت ها و سنت ها!

محرم آمد و با آمدنش دوباره ما رو به یاد مظلومیت خاندان رسول خدا انداخت البته این خود نمونه بارز مظلومیت اهل بیت است که ، ما فقط باید در ایام خاصی به یاد آنها باشیم و حالا که در این روزها فرصتی پیش آمده تا کمی بیشتر و عمیقتر درباره حوادث عاشورا فکر کنیم ، بد نیست که من هم ، هر چند مختصر حرفی بزنم و چیزی بنویسم . اما مساله ، آنقدر بزرگ است که نمی شود آنرا با موضوعات دیگر مقایسه کرد .شاید قبلا نویسندگان در  مقاله های خود که در سایت ها می گذاشتند کمی چاشنی احساس ، باعث می شد که مطلبشان، به مذاق  خوانندگان خوش بیاید و آنها را راضی کند ، اما درباره حادثه ای که در دل خود ، انواع و اقسام  ایثار ، حماسه ، جوانمردی ، مظلومیت ، احساس ، عاطفه… و از طرف دیگر پستی و رذالت و جهالت و بی رحمی … را یک جا دارد ، من چه بگویم ؟ چه می توانم بگویم ؟پس این سخن بگذار تا وقت دگر …

اما یکی از چیزهایی که باعث شد تا همین چند خط را هم بنویسم ، موضوعی است که مدتهاست ذهنم را مشغول کرده و در این فرصت قصد دارم مختصری در مورد آن بنویسم . موضوعی که چند سالی هست که آرام آرام و شاید هم بطور برنامه ریزی شده ، مراسمات مذهبی ما را نشانه گرفته و باعث بوجود آمدن انواع خرافات و بدعت ها ، در مداحی ها و عزاداریهای ما شده .

چند سالی هست که می شنویم و می بینیم بعضی مداحان محترم برای گرم کردن و به قول خودشان شور گرفتن مجلس ، انواع و اقسام شعرها و نوحه هایی را می خوانند که هیچکدامشان با روح و آرمان قیام امام حسین ، سنخیتی ندارد . چند سالی است که می بینیم ، در بعضی مجالس ، در برابر دوربینهای فیلمبرداری چه حرکات و رفتارهای جاهلانه ای صورت می گیرد . حرکت هایی که متاسفانه باعث بوجود آمدن تبلیغات منفی دشمنان و جاهلان و همچنین بد جلوه دادن مذهب شیعه می گردد .من نمی دانم در ذهن این افراد چه می گذرد ؟ آیا این زنده نگه داشتن محرم و بزرگداشت حادثه کربلاست ؟ آیا اگر در برابر دوربین، مداحی، میکروفونی را که در دست گرفته،  محکم به سرش بکوبد، عاشورا را زنده نگه داشته است ؟ آیا اگر در مجلسی ، یک ساعت با آهنگ خاصی طوری حسین حسین بگوییم که العیاذبالله فقط صدای « حوس حوس » به گوش برسد ، یاد امام حسین را گرامی داشته ایم .

سابق اینگونه بود که مداح، اشعار حماسی و عاطفی را با سوز و گداز خاصی می خواند و تاثیر آن نیز غالبا بر دل و جان شنوندگان تا مدتها پابرجا بود . اما امروزه نه از اشعار حماسی خبری هست و نه از اشعار عاطفی به معنای واقعی آن . امروز ، آنچه مهم می نماید ، ریتم و آهنگی است که بر مبنای آن قرار است همه سینه بزنند و یا عزاداری کنند .

متاسفانه در مجالس ما معمولاً فقط به بخش عاطفه و جنبه مظلومیت آن حضرت و اصحاب و اهل بیتش پرداخته مى شود. مساله دیگر ، نادیده گرفتن فلسفه عزاداری و پرداختن به موضوعاتی است که اصلا هیچگونه ربطی به اصل بزرگداشت قیام کربلا ندارد . به عنوان مثال ، حرکت دادن علم هاى بسیار سنگین در دسته ها که معمولاً عامل رقابت میان دسته ها است یا اینکه رنگ فلان دسته باید قرمز باشد که نشان از طرفداری از یک تیم ورزشی می باشد حتی برای این علمها ، قوانین خاصی نیز ساخته اند.

اصل برپایی مراسم عزاداری برای اهل‎بیت عصمت و طهارت امری است لازم ولی همانگونه که امیرمومنان علی علیه السلام می‎فرماید هر عملی نیاز به شناخت و معرفت دارد. «هیچ حرکتی نیست، مگر آن که در آن نیازمند شناخت هستی.»(۱۳) که دادن این معرفت و شناخت به مردم از وظایف علما می‎باشد.دستگاه عزای حسینی، دستگاهی است که با ابعاد مختلفی اعم از شعر و شور و شعور گره خورده است و این حساسیت خطیر، کج سلیقگی و آزمون و خطا را برنمی‎تابد.

خدای متعال در آیه کریمه‎ای می‎فرماید:

«الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللهِ وَ یَخْشَوْنَهُ وَلَا یَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللهَ وَ کَفَى بِاللّهِ حَسِیبًا»

کسانی که پیام‎ها و فرامین خداوند را ابلاغ می‎کنند و می‎رسانند و از او می‎ترسند و از هیچ کس جز او نمی‎ترسند، خدا برای حساب کردن اعمالشان کافی است ۰

(سوره احزاب آیه۳۹)

این آیه خطاب به رسول خدا و به تبع آن ائمه اطهار و سپس علما می‎باشند.

رسول خدا (ص) می فرمایند: اگر در امت من بدعت ها آشکار شدند، باید عالم علم خود را آشکار کند و هر کس این کار را نکند لعنت خدا بر او باد ( اصول کافی / ج۱/ کتاب فضل العلم/ باب بدعتها ص۹۴)

متاسفانه در عزاداری های ما هم نشانه هایی از  بدعت هایی که قبلا گفتیم وجود دارد که همین اندازه هم برای یک کشور مسلمان و شیعه و حتی شهر دارالمومنین غیر قابل قبول و نادرست است و باید در این خصوص کار شود و اصلاحات لازم انجام گیرد.

و در پایان ایام سوگواری امام حسین (ع) را به همه شیعیان جهان تسلیت عرض می کنم و امیدوارم که عزاداری همه شما کورد قبول در گاه حق قرار بگیرد.انشالله