باز هم نوای محرم از کوچه های شهرمان گوشهایمان را با طنین مردانگی و آزادگی نوازش می دهد.کربلا یادمان غریبستان آل الله ست.کربلا لاله زاریست از بوستان سرخ خدا.کربلا تنها کربلا نبود،کربلا معراجی برای عروج در افق شعور حسینی بود.کربلا با شهادت قرب نگرفت،بلکه کربلا به شهادت معنا بخشید. قافله سالار حسین هنوز فریاد مردی و فداکاری را در کالبد زمان به فریاد در می آورد، آه زینب و اندوه رقیه و لب تشنه ی علی اصغر هنوز در کوچه پس کوچه های غربت آرام نگرفته.
حادثه ی عاشورا دکترین و فرهنگی را به مکتبیان آزادی آموخت که هیچ استادی به شاگردش نیاموخت.حسین بن علی(ع) با فراست و فداکاری مدیریت جدیدی را در گذار از بندگی و خروج از رخوت و سکون بنا گذاشت. کربلا قاب عکسی از تمام صحنه ها.کربلا گلخانه ای از لاله های پر پر است.
براستی که کربلا میعادگاه عاشقان و آزادگان بی سنگر،بی سنگر است. رفلکس کربلا چنان تشعشع کرد که تا دنیا دنیاست، مکتب حسینی یکه تازست.در رواق حسین و حسینیت سخیف است که شور را به شعور برتری بخشیم.حسین (ع)قیام کرد تا شعور را تجلی بخشد و نه شور؟!حسین بن علی(ع) اگر در پی ایجاد شور بود که شبانگاه اختیار را به همگان نمی بخشید تا راه را از روی شعور انتخاب کنند و فردا روز به یاری او بشتابند.
در کربلا فقط ۷۲تن لیاقت بر تن کردن ردای شعور حسینی را داشتند. محرم بهبهان با تمام رسوم و سنن عزاداری و تعضیت حسینی متاسفانه در سالیان اخیر شور را دست مایه ی شعور کرده است.
بی شک در خور شهری چنین نیست که عشق حسین را سرلوحه ی خود کرده اند، اینگونه از روی شور شب عاشورا را صبح کنند.تمامی نوحه های وزین مداحان آل الله در بهبهان کما فی السابق از درون مایه ای سترگ برخوردارند ولی نقطه ابهام آنجا تجلی می یابد که چگونه شور را به شعور ترجیح می دهیم.هرچند که عزادارانی هستند که شور را پیشه کرده اند که از طی طریق این هدف به شعور والای حسینی برسند.
حسین بن علی (ع)قیام نکرد که شب عاشورایش بازیچه ای برای به رخ کشیدن تیم های لیگ برتر شود. حسین بن علی (ع)قیام نکرد که در میان پارچه های سرخ و آبی رخ نماید.حسین بن علی(ع)هنوز در لابه لای روزگاران به دنبال مرحمی بر دل زینب و زینب صفتان می گردد.به دنبال لب تشنگان اصغری می گردد.هنوز فریاد حسرت حسین(ع) از سیلی های زمانه بر رقیه و رقیه صفتان در نقطه به نقطه ی این دنیا هویداست.
واهمه ی عاشورایان تنها این است که در سوگواره سالار شهیدان شور حسینی بدون پشتوانه معرفت عاشورایی، عاشورایی بدون حماسه، حسینی بدون قیام و کاروانی بدون پیام برای ما بماند. حسینیان از این واهمه دارند که برتری شور بر شعور جامعه را به خضوع مطلق بکشاند. کشتی نجاتی که بادبانش حسین بن علی (ع) باشد هیچ زمانی عینیت نمی یابد مگر اینکه زنگار دوران را بزداییم و با عطر حسین جلایی بر این روزگاران دهیم.
بکوشیم که شور را تجلی شعور کنیم و نه شعور را تجلی شور.در میعاد گاه معرفت تمامیت و حقانیت را ارزانی بداریم. با هم عهدی ناگسستنی ببندیم که محرم امسال در کنار سینه زنی هایمان سینه ای را مرحم ببخشیم.در کنار زنجیر زدن هایمان زنجیری را از پایی بگشاییم. پیام عاشورا به تنهایی این است که محرم حسین نالیدن تهی نمی خواهد بلکه بالیدن می خواهد.یساط محرم حسینی آموزنده است و نه موزه.عاشورا بیش از آنکه گریستن بخواهد نگریستن را در کالبد هستی می طلبد.
کربلا جغرافیای نامحدود انسانیت و شعور حسینی است در مدار حقانیت است.به راستی که عالم:کل یوم عاشورا و کل ارض کربلاست
باشد که انشااله محرم امثال با شعوری بیش از پیش قافله سالار حسین را یاری کنیم.
