ﭘﺎﺭﺍﺩﻭﮐﺲ،ﻭﺍﮊﻩ ﺍﯼ ﻣﻠﻤﻮﺱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺭ ﺣﯿﺎﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻬﺒﻬﺎﻥ. ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﯽ ﺟﺰ ﺟﺪﺍﻧﺸﺪﻧﯽ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﻧﺸﯿﻨﺎﻥ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺒﻬﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺑﻊ ﻣﺴتثنی ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ …. ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺗﺎﻣﻞ؟!
ﺁﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﻼﻧﺸﻬﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ؟ﺟﻮﺍﺑﺘﺎﻥ ﻣﺜﺒﺖ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﻔﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺭﺻﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺷﻬﺮ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﯽ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻧﺴﺒﯽ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﻓﻌﻠﯽ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﭘﺲ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺣﻖ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻭ ﺫﺍﺗﯽ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺼﺎﺩﯾﻖ ﻓﻮﻕ ﭘﯿﺶ ﮔﻔﺘﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻋﺸﺎﯾﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻬﺎﻥ؟! ﺑﯽ ﺷﮏ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﻬﺮﻩ ﮔﯿﺮﯼ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﻭﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻣﻨﻈﺮ ﺣﻖ ﺑﯿﻨﯽ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻃﻠﺒﯽ ﺍﯾﻦ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺸﺎﯾﺮ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻃﻌﻢ ﺧﻮﺵ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﺎ ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﯿﻢ ﺑﻬﺒﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ۲۵۰ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻤﺎﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻨﺠﻼﺏ ﭘﺎﺭﺍﺩﻭﮐﺲ (ﺗﻔﺎﻭﺕ) ﻗﻮمیتی ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﺭﮔﻤﯽ ﻣﺤﺾ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ. ﭘﺎﺭﺍﺩﻭﮐﺲ ﻣﺤﺾ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﻧﺸﺌﺖ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﻟﻬﺠﻪ ﺭﺍﯾﺞ ﺑﻬﺒﻬﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﺑﻌﻀﺎ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﺎ ۲۵۰ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ!!! ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺣﯿﺚ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ ﺳﻨﺖ ﻭ ﺣﺘﯽ ﭘﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﯿﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ ﻭ ﻟﺮﻫﺎﯼ ﻋﺰﯾﺰ ﯾﺎﻓﺖ.
ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺍﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﯿﻨﺎﻥ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﮔﻔﺘﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻧﺸﯿﻨﺎﻥ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻣﺤﺾ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ : ﺩﺭ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﺮﮐﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﯿﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﻬﺠﻪ،ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﮐﺸﻮﺭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯿﻦ ﻟﻬﺠﻪ ﻭ ﮔﻮﯾﺶ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﯿﺎﻥ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ،ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺩﻫﺪﺷﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﮒ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﺍﺩﻭﮐﺲ ﻫﺎﯼ ﮔﻮﯾﺸﯽ ﺭﺍ ﺭﺻﺪ ﮐﺮﺩ ﺯﯾﺮﺍ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻟﻬﺠﻪ ﻟﺮﯼ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﭘﻮﺷﺸﯽ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻣﺤﺾ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.
ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺒﻬﺎﻥ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﻫﯿﭻ ﺗﻨﺎﺳﺦ ﻭ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﻟﯿﻞ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﯿﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻬﻢ ﻣﻨﺸﺎ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ . ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺟﻬﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺣﻖ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﯿﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﺳﻠﺐ ﮐﺮﺩ ﺯﯾﺮﺍ ﺧﯿﻞ ﻋﻈﯿﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﺍﯾﻨﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ ﻭ ﻟﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻣﻠﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺑﺪﻝ ﮐﻨﯿﻢ،ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﻪ ﺁﻥ ﻃﻨﯿﻦ ﺧﻮﺵ ﻫﻤﺪﻟﯽ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺮﺗﻮ ﺁﻥ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺍﯾﺪﻩ ﺁﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺳﺨﯿﻒ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﯾﻢ .
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻭ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ ﮐﺘﻤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺳﺎﺯﯼ ﻭ ﺗﻨﻮﯾﺮ ﺍﻓﮑﺎﺭ، ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺮﺩ.
ﻧﯿﮏ ﻣﯿﺪﺍﻧﯿﻢ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻋﺸﺎﯾﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﺎ ﮐﺎﺭﯾﺰﻣﺎﺗﯿﮏ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﻓﻮﺭ ﺭﺻﺪ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺘﺨﻠﻔﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﯾﺎﻓﺖ،ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺼﺎﺩﯾﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺒﻬﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﺩﯾﺪ.
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﻭ ﺳﻌﻪ ﺻﺪﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻭ ﻗﻮﻡ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻻﺯﻣﻪ ﻭ ﺑﺴﺘﺮﺳﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﺷﮏ ﺩﻭﺭﯼ ﺟﺴﺘﻦ ﺍﺯ ﺣﺐ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺖ ﺑﯽ ﺷﮏ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﻃﻌﻢ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﻤﺎﻥ ﺁﺷﻨﺎ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺯﯾﺮ ﭼﺘﺮ ﻋﺎﺩﺕ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﺩﺭﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﻭﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻗﺮﺍﺭ،
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﻣﺪﺍﺭ ﺻﺒﺮﺳﻤﺎﻋﯽ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﮐﺮﺩ.
ﺑﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻓﺮﺩﺍﯾﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻬﺒﻬﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ
لرهای عزیز، روستائیان عزیز، بهبهانی، لر و…
همچنان بکوبید بر طبل تبعیض نژادی.
صبر سماعی=صبر کشنده؛ چون راه فرار نیست؟!
تا وقتی که با این مانورها همچنان به این تفاوت‌ها دامن بزنیم و برای نمایندگانی که با زبان غیرمعیار در تبلیغات انتخاباتی خطابه کرده و با احساسات قومیتی مردم بازی می‌کنند کف و سوت بزنیم، بضاعت فهم ما در همین حد باقی می ماند.
پس بهتر است قمپز برابری در نکنیم! سکوت و احترام کافیست.
یاحق