بازی بزرگ از نگاهی دیگر // نقاط قوت و ضعف بازی پیشکسوتان

دیدار فوتبال بین دو تیم پیشکسوتان بهبهان و کانون مربیان ایران در حالی برگزار شد که ورزشگاه پیر وقدیمی ۲۲ بهمن بهبهان بیش از دو دهه میشد که چنین جمعیتی را به خود ندیده بود.دیداری که در آن از ابتدا آشکار بود که رفاقت ها بر رقابت ها غلبه دارد و رنگها جای خود را به همد لی ویکصدایی داده اند. حضور ملی پوشان شهیر و اسبق تیم ملی که بیشتر آنها در روزگار جوانی خود از محبوب ترین ها بودند عاملی شد که استقبال چشمگیر مردم ورزش دوست بهبهان و حضور بیش از هفت هزار نفریشان در تاریخ ورزش شهرمان ثبت شود.

این دیدار که به منظور حمایت کودکان از سرطانی تدارک دیده شده بود حواشی ای میان افکار عمومی و اهالی رسانه با خود به همراه داشت که اگر به درستی اتفاقات آن روز (هفتم خرداد)مورد تحلیل قرار نگیرد و جنبه های  مثبت و منفی اش به درستی شناسایی نشوند می تواند برگزاری مجدد چنین دیدارهایی که مشتاقان فراوانی دارد را در هاله ای از ابهام قرار دهد.

با نگاهی خاکستری به این رخداد بی بدلیل در عرصه ورزش شهرمان ،می توان از چند زاویه مهم به تماشای حواشی این اتفاق مبارک نشست.قطع به یقین همت و سعی وافر تمامی دست اند کاران اعم از شهردار محترم و شورای شهر منصوریه ،ریاست محترم اداره ورزش و جوانان و خادمان زحمتکش هیات فوتبال و البته بهبهانی های متنفذی چون برادران حق جو که دلسوزانه ومجدانه مقدمات حضور ملی پوشان سابق تیم ملی را فراهم  نمودند تحسین برانگیز وستودنی است.و به واقع تلاشهای بی شائبه و خالصانه همه ی آنانی که دست به دست هم دادند به مهر تا شاهد حضور این کاروان شادی بخش باشیم ،نیمه ی پر لیوان را شکل می دهند که باید شفاف و زلال دیده شود و قدر ببیند.اما در این  کنکاش به نظرم طرح سه مساله اساسی تر می نماید،

۱- حضور پر شور و بیش از هفت هزار نفری مردم

بی گمان نقطه ی عطف این دیدار خیریه که بیشتر به همایش با شکوه می مانست. استقبال بی نظیر وبروز هیجانات وصف ناشدنی همشهریانمان بود که بیش از آنکه به آن پرداخته شود به آن تاخته شد.در سرتاسر دنیا از قلب اروپا گرفته تا شرق آسیا وهر آن کجا که آدمیزاد یافت شود مواجهه شدن با شخصیت هایی محبوب و مشهور ،خواه ورزشکاه باشند یا هنرمند و یا یک فعال سیاسی یک واکنش هیجانی و احساسی در پی خواهد داشت و این یک امر کاملا طبیعی است.

بیش از یک دهه پیش دیوید بکام در قالب تیم منچستر یونایتد یا رئال مادرید در تور تابستانه شان و در سفر به ژاپن با استقبال بی نظیر بیش از ۱۸ هزار دختر ژاپنی مواجهه شد که به محض دیدن بکام از فرط هیجان و شادمانی جیغ کشیدند و البته اگر اسکورتی در کار نبودو برنامه مدیریت نمی شد ،این حضور و هجوم احساسی می توانست فاجعه بیافریند .قابل توجه دوستانی که ابراز احساسات بی غل و غش و پاک مردم شریف بهبهان را بی فرهنگی قلمداد نمودند.

۲- کم تجربگی اداره ورزش و جوانان

برای تدارک این رویداد بزرگ متولیان ورزش شهرستان علاوه بر اتخاذ تدابیر ویژه،لازم بود از تجربیات شهرهای هم تراز با ما در اجرای  این بازی بهره می بردند.در مصاحبه جناب وصلتی ریاست محترم اداره ورزش بعد از بازی آمده است که پیش بینی این استقبال بی نظیر را نمی کردیم که نمایشگر تجربه کم ایشان و همکارانشان بود.وبرایمان غیر منتظره بود.

به لحاظ فنی هم علیرغم تلاش های بی وقفه جهت آماده سازی چمن ورزشگاه و افزایش نسبی نور زمین بازی ،نارسایی هایی به چشم خورد. به غیر ناکافی بودن نور ورزشگاه نبود توپ جمع کن مشخص،توپهای اضافی و برانکارد توی ذوق میزد.

۳- عملکرد ضعیف و بدون برنامه شورای تامین امنیت شهرستان

در مقوله تامین امنیت و انتظامات ،بلادرنگ باید نوک پیکان  را به سمت شورای تامین امنیت شهرستان و در راس آنها جناب فرماندار نشانه رفت. ای کاش جناب آقای ملک خدایی فرماندار محترم بیش از آنکه دغدغه بازی کردن در کنار پیشکسوتان را داشتند تدابیری اتخاذ می نمودند که شاهد این بلبشویی که می توانست شادمانی جمعی را به یک فاجعه مبدل سازد نمی شدیم.حتی خبرهای در گوشی حکایت از آن دارد که جناب فرماندار به رغم اعلام آمادگی پادگان شهید بخردیان جهت همکاری با نیروی انتظامی ضرورتی ندیدند که این ارگان ایفای نقش نمایند.نیروی انتظامی واقعا در آن شب مستآصل بود و کم توان . نه نیرویی کافی داشت و نه برنامه ای جهت سامان دهی تماشاگرانی که فوج فوج بر تعدادشان افزوده می شد.

مضافا برخی از نیروها که اغلب از سربازها بودند به جای انجام وظیفه ، مشغول عکس انداختن با بازیکنان بودند. و تعجب بر انگیز تر این که شخص اول نیروی انتظامی بهبهان جناب سرهنگ سید نورا…موسوی حضور میدانی نداشتند و همکارانشان در یک سردرگمی عجیبی به سر میبردند.

جالب است که به این مرقومه اضافه شود که به رغم هشدارها و اعلام های پیاپی مجری مراسم مبنی بر ترک افراد متفرقه از دور زمین بازی تا دقیقه پایانی تمامی درب های ورودی منتهی به محوطه زمین ،باز بودند .وحتی جایگاه ویژه نیز از این قاعده مستثنی نبود.

اگر می خواهیم در ورزش شهرمان باز هم تماشاگر برگزاری چنین رویداد هایی باشیم، شایسته است نهاد های قانونی مربوطه همراه و همیار با نهادهای مردمی و با اتکا به ابزارهای قانونی جهت برگزاری منظم و شکیل این گونه دیدار ها همتی رفیع و تلاشی وافر  توام با برنامه ریزی صحیح و مناسب داشته باشند.

و این امر شدنی است اگر قانون پذیر باشیم و “من” ها به “ما” تبدیل شوند.